Για να μην έχουν το πάνω χέρι

Σύμφωνα με μια πολύ πρόσφατη στατιστική έρευνα, κάθε παιδάκι που γεννιέται το περιμένουν εννέα ενήλικοι. Γοητευμένοι από τη φρεσκάδα του, τη χαρά της ζωής και πρόθυμοι, λιγότερο ή περισσότερο συνειδητά, να προσφέρουν ως αντάλλαγμα για το ελιξίριο της νιότης που διαθέτει το μικρό ενδοτικότητα, ελαστικούς κανόνες και συνενοχή. Με δυο λόγια, τα παιδιά σήμερα είναι προικισμένα με μια δύναμη μαγική που δεν υπήρχε σε εποχές με λιγότερη υπογεννητικότητα.

Μπορούν να υποχρεώσουν το περιβάλλον τους και, κυρίως, την οικογένειά τους να προσαρμοστεί στις ανάγκες τους, ενώ επί εκατομμύρια χρόνια τα παιδιά ήταν εκείνα που προσαρμόζονταν στους ήδη καθιερωμένους κανόνες. Είναι όμως πράγματι πιο ευτυχισμένα αυτά τα παντοδύναμα παιδιά, στα οποία προσφέρονται τα πάντα και στα οποία οφείλονται τα πάντα; Και πώς μπορούν κάποιοι γονείς που αρνούνται μεν την αυταρχικότητα, αλλά δε συμφωνούν και με την υπερβολική ενδοτικότητα, να αποφεύγουν καθημερινά τις παγίδες που τους στήνουν τα παιδιά και να κάνουν σωστά το έργο τους;

Σύμφωνα με την άποψη των ψυχολόγων και των ψυχοθεραπευτών-συμβούλων οικογένειας, ένα ανυπάκουο παιδί που θέλει να γίνεται πάντα το δικό του, το οποίο με το καλό ή με το κακό καταφέρνει να παίρνει αυτό που θέλει, δυσκολεύεται να δημιουργήσει σχέσεις με τους συνομηλίκους του, γιατί θέλει πάντα να νικάει. Έτσι, έχει πάντα προβλήματα στα σπορ ή στα ομαδικά παιχνίδια. Καμιά φορά παρουσιάζει δυσκολίες ακόμη και στη μάθηση. Δεν έχει την επιθυμία να μαθαίνει γιατί θεωρεί ότι τα ξέρει όλα —κι αν δεν τα ξέρει, δεν πειράζει.

Ασφαλώς τα πράγματα ξεκίνησαν πολύ πριν το παιδί κλείσει τα τρία. Για να γίνει αυτό που είναι, θα πρέπει να βρήκε πρόσφορο έδαφος στο σπίτι. Αυτό συνήθως σημαίνει γονείς πάντοτε έτοιμους να ικανοποιήσουν τους επιθυμίες του, με τις πιο παράλογες δικαιολογίες.

Οδηγίες για γονείς

Δεν υπάρχει μια σωστή ώρα για να βάζετε τα παιδιά στο κρεβάτι ούτε ανώτατος αριθμός από καραμέλες που πρέπει να τρώνε την ημέρα. Κάθε οικογένεια έχει τους δικούς της κανόνες, που εξαρτώνται από τον τρόπο ζωής της και τις πεποιθήσεις της. Ωστόσο, οι κανόνες είναι κανόνες και για να λειτουργήσουν πρέπει να δημιουργηθούν βάσει συγκεκριμένων οδηγιών, όπως αυτές που ακολουθούν:

1 Οι κανόνες πρέπει να αποφασίζονται από τους γονείς, γιατί σκοπός τους είναι να απελευθερώσουν το παιδί από την ευθύνη των αποφάσεων.

Παράδειγμα: Ένα παιδάκι τριών ετών δεν ξέρει τι ώρα πρέπει να πάει για ύπνο, για τον απλούστατο λόγο ότι δε θέλει να πάει ποτέ.

2 Οι γονείς πρέπει να συμφωνούν για τους κανόνες είτε απολύτως είτε μέσω συμβιβασμού μεταξύ τους, ο οποίος δε θα αναθεωρηθεί ποτέ.

Παράδειγμα: Η μαμά θυμώνει όταν η μικρή Χριστίνα βγάζει τα παπούτσια της στο τραπέζι. Του μπαμπά τού είναι αδιάφορο. Η τελική απόφαση είναι η Χριστίνα να μη βγάζει τα παπούτσια στο τραπέζι.

3 Αφού οριστούν οι κανόνες, είναι αμετάκλητοι και οι γονείς πρέπει να φροντίζουν να γίνονται σεβαστοί σε κάθε περίπτωση. Εξαιρέσεις στους κανόνες επιτρέπονται μόνο μετά από αρκετά χρόνια εφαρμογής τους. Το παιδί δέχεται ευκολότερα έναν κανόνα που έχει καθιερωθεί.

Παράδειγμα: Αν έχει αποφασιστεί ότι ο Γιαννάκης πηγαίνει για ύπνο γύρω στις 9, θα πάει ακόμη κι αν έχουν έρθει κάποιοι φίλοι για φαγητό ή είναι Σάββατο.

4 Παρ’ όλα αυτά οι κανόνες πρέπει να αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου και να προσαρμόζονται στις ανάγκες της ανάπτυξης του μικρού.

Παράδειγμα: Καθώς μεγαλώνει ο Γιαννάκης, η ώρα του ύπνου θα ρυθμίζεται από τις υποχρεώσεις του στο σχολείο ή στο σπίτι, με την προϋπόθεση ότι θα πρέπει να κοιμάται τουλάχιστον 9 ώρες.

Πειθαρχία

ΠΗΓΗ: Το παιδί μου κι εγώ (09/1999)